Melankoli, Ruhun Yalnızlığı, Tutunamayanlar, Ceza Sömürgesi...
Bir ay önce elimde olan kitaplar, takıntılı yalnızlık ve yabancılaşma düşüncesi; ifadesiz suratla okunan Melankoli: Normal Bir Anomali bitmiş bir kenara bırakılmış; edebiyat teorileri okunmak üzere Ruhun Yalnızlığı ters çevrilmiş bana bakmasın diye. Sizler de kitaplarınızla konuşur musunuz? Okumazsanız ters ters bakarlar mı size? Şu Bakhtin bitse de Melankoli üzerine bir yazı mı yazsam buraya? Yazamadım, sokaktaki insanlar sensin yalnız lan dediler bana, çıkmazsan yalnızsın. Hayatımı kurtaran ve gönlümü kaptırdığım çArşı'lı çocuk, kediyi kucağıma alıp kaçmam, kediler için sokaktayız demem, Her Yer Kenshin...
Nasıl güzel kırmışım kafayı var ya öyle böyle değil. Tüm varoluş sorunları sokakta anlamını yitiriyormuş. Semtin sokaklarında hayat varmış. Reklamlar yalan söylemiyormuş her zaman. Bundanmış sosyal kelebeklerin hayatı benim gördüğümden basit görmesi galiba. Kötü Aden gene önyargılısın, hâlâ önyargılısın. Sirke her zaman salataya konmuyormuş. Ne yaptılar lan bize diye boşuna ağlamamışım morarmış kollarım ve açamadığım gözlerimle. Limon cilde iyi geliyormuş, aklımda olsun.
1 aydan fazla olmuş kediyle kaçmamdan bu yana. Arada Ceza Sömürgesi bitivermiş 1 saat içinde. Tutunamayanlar'a geri tutunmuşum. 41.Senfoni'den neden rahatsız olduğumu da buldum. Jüpiter, tanrısal kusursuzluğu germiş beni senfoninin. Kendi kendime yazıyorum bayaadır. İnsanlara açık bir yere yazmam kendimle konuşmaktan sıkılmamdan muhtemelen.
Tarihe not düşülsün. Kitap ve müzik incelemelerimle burayı doldurmaya başlayacağım yeniden. Kediler için...
Sevgiler....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder